نارساگویی
نارسایی گفتار چیست؟
نارسایی گفتار یک اختلال محرک است. ماهیچه های دهان، صورت و سیستم تنفس ممکن است ضعیف شوند، آهسته حرکت کنند یا به علت سکته یا آسیب مغزی اصلا حرکتی نداشته باشند. نوع و شدت نارساگویی به این که کدام قسمت سیستم عصبی آسیب دیده است بستگی دارد.
بعضی از دلایل نارسایی گفتار شامل سکته، فلج مغزی و تحلیل عضلات است. هم بچه ها و هم بزرگ سالان می توانند نارسایی گفتار داشته باشند.
بعضی از علایم یا نشانه های نارسایی گفتار چیست؟
فرد که دچار نارسایی گفتار شده بسته به مقدار و مکان آسیب به مغز می تواند علائم زیر را داشته باشد :
آهسته و با اشکال قادر به صحبت است .
سرعت آهسته ی گفتار .
سرعت بالای گفتار با زیر لب سخن گفتن .
محدودیت حرکات زبان، لب و فک .
تن صدای غیر نرمال در هنگام صحبت کردن .
تغییر در کیفیت صوت .
گرفتگی صدا .
گرفتگی نفس .
جویدن و بلع مشکل .
نارسایی گفتار چگونه تشخیص داده می شود؟
آسیب شناس گفتار و زبان می تواند فردی را که دارای مشکل گفتاری است ارزیابی کند و ماهیت و شدت مشکل را تشخیص دهد. آسیب شناس گفتار و زبان به حرکت لب ها، زبان و صورت به علاوه حمایت تنفسی برای گفتار، کیفیت صدا و دیگر چیزها توجه خواهد کرد.
چه درمانی برای افرادی که دارای نارسایی گفتار هستند وجود دارد؟
درمان بستگی به علت، نوع و شدت علائم دارد. آسیب شناس گفتار و زبان با این افراد کار می کند تا توانایی های ارتباطی آن ها را افزایش دهد.
اهداف محتمل درمان .
آهسته کردن سرعت گفتار .
تقویت حمایت تنفس با این کار فرد می تواند بلندتر صحبت کند .
تقویت عضلات .
افزایش حرکات دهان، زبان و لب .
تقویت تلفظ فشرده برای وضوح بیشتر گفتار .
آموزش روش هایی به افراد خانواده و معلمان برای برقراری ارتباط بهتر با فرد دارای نارسایی گفتار .
در موارد شدیدتر آموزش روش های جایگزین ارتباطی مثل اشارات ساده، تخته ی الفبا یا تجهیزات الکتریکی و کامپیوتری .
چگونه می توان با فردی که دارای نارسایی گفتار است بهتر رابطه برقرار کرد؟
این که هم فرد دارای نارسایی گفتار و هم فرد عادی سعی کنند با هم تعامل بیشتری داشته باشند مهم است. در این جا توصیه هایی برای گوینده و شنونده وجود دارد.
توصیه هایی برای فردی که دارای نارسایی گفتار است :
قبل از اینکه شروع به صحبت کلی در مورد موضوعی کنید ، موضوع مورد نظر را در یک کلمه توصیف کنید .
از شنونده بپرسید تا مطمئن شوید موضوع را فهمیده است .
آهسته و بلند صحبت کنید، به صورت مکرر مکث کنید .
وقتی احساس خستگی می کنید سعی کنید مکالمه را محدود کنید .
وقتی احساس خستگی کردید سعی کنید از روش های دیگر مانند اشاره استفاده کنید تا پیام خود را برسانید و استراحت کنید و دوباره تلاش کنید .
توصیه هایی به شنونده :
چیزهایی که باعث اختلال و حواس پرتی فرد مقابل شما می شوند را کم کنید.
به گوینده توجه کنید .
وقتی فرد صحبت می کند به صورتش نگاه کنید .
وقتی شما متوجه گفتار فرد نمی شوید ، او را از این موضوع آگاه سازید .
فقط قسمتی از مکالمه را که متوجه شدید تکرار کنید با این کار گوینده مجبور نخواهد بود تمامی صحبت هایش را دوباره تکرار کند .
اگر هنوز متوجه موضوع نشده اید سوالات بله یا خیر بپرسید یا از او بخواهید تا پیام خود را برای شما بنویسد .